นางฟ้าของผม..

เนื้อเรื่อง

ในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส  ซึ่งตรงกับวันเปิดภาคเรียนใหม่ของผมพอดี  ในวันนี้ผมดูจะกระตื้อรื้อร้นเป็นพิเศษ ก็ผมต้องดูเรียบร้อยกว่าทุกวันเพราะตอนนี้ผมเป็นนักเรียน ม. ต้น  แล้ว  ผมเดินทางเพื่อไปโรงเรียนใหม่ของผม  เมื่อไปถึงทุกอย่างดูจะใหม่ซะไปหมด เพื่อก็ใหม่  ครูใหม่  โรงเรียนใหม่  ที่สำคัญเครื่องแบบที่ผมก็ใหม่ด้วย  วันนี้ผมตื่นเต้นมาก  ผมนึกว่าผมจะเป็นคนเดียว  แต่ก็มีเพื่อนคนนึงตื่นเต้นและลนลานยิ่งกว่าผมซะอีก

“เออ....สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะ”

“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”

“เออ....คือฉันกำลังหาเพื่อนๆอยู่อ่ะค่ะ”

“เดี๋ยวผมช่วยหานะครับ”

ผมก็เหมือนผู้ชายทั่วไปแหละครับ  ผมหาโอกาสให้ตัวเองและเดินตรงรี่เข้าไปคุยกับเธอ  เพราะผมรู้สึกว่าผมจะตกหลุมรักเธอซะแล้ว  ผมช่วยเธอเดินตามหาเพื่อนเธอจนเจอ  พอเธอเจอเพื่อนเธอดูเธอจะร่าเริงและสวยกว่าเดินซะอีก  ผมมองดูเธอและยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“นี่นาย......นายคนนั้นนะ”

“อ่อ......ผมเหรอครับ”

“อืมคือวันนี้ขอบใจนะ”

“ไม่เป็นไรครับ   คุณ......”

“เออ.....ชั้นมุกค่ะ  แล้วเธอหล่ะ”

“ผม ทิวลิป ครับ”

“5555+” (เสียงหัวเราะของเพื่อนๆมุกครับ)

“คนอะไรก็ไม่รู้  ท่าทางก็ดูตุ้งติ้ง  เหมือนผู้หญิง ชื่อยังเหมือนผู้หญิงอีก”

ผมรู้สึกไม่พอใจอย่างมากที่ผู้หญิงพวกนี้มาหัวเราะผม  แต่ผมคงไม่เสียใจเท่านี้  ถ้ามุกไม่หัวเราะปพร้อมกับเพื่อนๆของเธอด้วย

“เออ...ขอโทษครับ”

ผมเดินจากเธอมา ด้วยอาการที่ไม่พอใจอย่างมาก  ตลอดทั้งวันผมพยายามพินิจพิจารณาตัวเองอยู่หลายต่อหลายรอบว่าผมเหมือนผู้หญิงตรงไหน  แต่ผมก้อยังไม่พบข้อบกพร่องของตัวเอง

วันเวลาผ่านไป  เริ่มมีเสียงนินทาเรื่องผม  หาว่าผมเป็นตุ๊ดบ้าง  เป็นกระเทยบ้าง  ในตอนแรกผมรู้สึกว่าผมก็เหมือนผู้ชายทั่วไป  ผมชอบผู้หญิง  ผมชอบเล่นกีฬาเหมือนที่ผู้ชายทั่วไปชอบเล่น  แต่วันนี้ผมรู้สึกว่าต้องมีอะไรสักอย่างที่ผมไม่เหมือนผู้ชาย  เมื่อผมมั่นใจดังนั้นผมก็รีบตรงรี่ไปหาเพื่อนๆของผมทันทีเผื่อว่าเพื่อนๆของผมจะให้คำแนะนำอะไรดีๆกับผมได้บ้าง

เพื่อนๆของผมให้คำแนะนำที่แตกต่างกันออกไปแต่ทุกคนก็สรุปเป็นเสียงเดียวกันว่า

“นายน่าจะลองไปสักดูนะ”

แต่เท่าที่ผมรู้ว่าการสักมันเสี่ยงต่อการเป็นบาดทะยักได้หรือดีไม่ดีผมอาจจะติดเอดส์จากการใช้เข็มเล่มเดียวกับคนที่มาสักคนอื่นๆ  แต่สุดท้ายผมก็ตัดสินใจไปสักเพราะผมอยากเป็นผู้ชาย  ผมเดินทางไปสักที่ร้านร้านหนึ่งในซอยที่ลึกลับพอสมควร  เมื่อผมเริ่มสัก  ผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าการสักมันเหมือนตกนรกทั้งเป็น  ผมทรมานมาก  แต่ผมก็ไม่เลิกเพียวเพราะเหตุผลข้อเดียวกับการที่ทำให้ผมมาเพราะผมอยากเป็นผู้ชายและในที่สุดช่วงเวลาที่แสกโหนร้ายของผมก็สิ้นสุดลง ผมเดินทางกลับบ้านด้วยอาการสะบักสะบอมมาก  ผมเจ็บไปทั่วทั้งตัวเลย

แต่เมื่อผมไปโรงเรียนในวันรุ่งขึ้นผมก็รู้ทันทีว่า การสักจะทำให้ผมเป็นผู้ชายมันคือความคิดที่ผิดอย่างรุนแรงเพราะนอกจากจะทำให้ผมเจ็บมาก ๆ แล้ว  ทุกคนก็ยังพูดว่า  “ผมเหมือนหญิง”

ผมไปขอคำปรึกษาเพื่อนๆ ของผมอีกครั้งและหวังว่าคำแนะนำในครั้งนี้จะได้ผล

“นายลองไปเล่นฟุตบอลกับพวกนั้นสิ”

เพื่อนผมต่างชี้ไปทางกลุ่มอันธพาลของโรงเรียน

“พวกคุณจะให้ผมไปเล่นฟุตบอลกับพวกนั้นเนี่ยนะ”

“เอาเลยเพื่อนกล้าๆหน่อย”

ผมเดินตรงไปหาพวกอันธพาลด้วยอาการกล้า ๆ กลัว ๆ  เมื่อผมรู้สึกตัวอีกทีผมก็เดินมาหยุดอยู่ตรงกลุ่มของพวกอันธพาลแล้ว

“มีอะไรวะ  ไอ้แต๋ว”

“เออ.....ผม...”

“เฮ้อกลับบ้านไปคิดก่อนก็ได้นะเว้ย  5555”

“เออ..ผมจะมาขอเล่นฟุตบอลด้วยอ่ะครับ”

“เมิงว่าอะไรนะ”

“ผม..ของเล่นฟุตบอลด้วยครับ”

 “แต๋วๆ อย่างเมิงเนี่ยนะ..........555  ขำหวะ”

“แต่ผมอยากเล่นกับพวกพี่จริงๆนะครับ”

“เมิงอยากเล่นมากใช่ไหม  งั้นตามมา”

ผมเดินตามพี่อันธพาลไป  ผมรู้สึกไม่ดีเลย  ผมกำลังจะไปหาที่ตายหรือเปล่าเนี่ย  ผมเดินตามพี่อันธพาลไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ตรงกลางสนามฟุตบอล  ผมหันซ้ายหันขวาอยู่นาน  แต่ผมก็พบเพียงแต่ผมกับพี่อันธพาล 2 คนเท่านั้น  หรือนี่จะเป็นการทดสอบ ผมยืน เก้ ๆ กัง ๆ อยู่สักพัก  ก็มีบอลลอยตรงมากอย่างแรง  ทั้งที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวบอลลอยตรงเข้ามาอัดเข้าที่หน้าท้องผมอย่างแรง  ตัวผมทรุดลงกับพื้น  ตามมาด้วยคำเย้ยหยัน

 “เฮ้อ! ไหนว่าอยากเล่นบอลไงว่ะ  แล้วบ้านเมิงเล่นบอลอย่างนี้เหรอ”

“....”  (ผมพูดไม่ออก  เพราะอาการจุกอย่างรุนแรง)

“เฮ้อ  กรูถามทำไมไม่ตอบ”

“.....”

“แม่ง” 

พี่อันธพาลเริ่มหงุดหงิดมากขึ้น  เพราะผมไม่ตอบคำถามของพี่เค้า  พี่อันธพาลเดินตรงมากระชากคอเสื้อของผมอย่างป่าเถื่อน

“หยุดนะ ! ”

เสียงของผู้หญิงของผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินเข้ามาช่วยผมได้ทันท่วงที  ผมมีความรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่เท่ห์มาก

“มีไรว่ะ  ไอ้ทอม”

“ทอมแล้วไง  กรูไปเป็นทอมบนหัวเมิงเหรอ”

“เมิงหาเรื่องกรูใช่ไหม อยากทีเรื่อง...จัดให้”

พี่อันธพาลเรียกพวกของเขามาทั้งหมด  พวกอันธพาลมาพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งกลุ่ม  เธอคงสู้เค้าไม่ได้แน่ ๆ แต่แววตาของเธอเข้มแข็งมาก

“เฮ้อ ! ลุย”

“เดี๋ยวครับ..เดี๋ยว”

“มีไรว่ะ”

“เธอไม่เกี่ยว  พวกพี่เชิญอัดผมได้ตามใจเลยครับ”

พวกอันธพาลทั้งกลุ่มกรูมาที่ผลเมื่อสิ้นเสียงคำเชิญของผม  ผมรู้สึกกลัวมาก  ผมรู่สึกว่างานนี้ผมคงไม่รอดแน่ๆ แต่ผมก็ต้องยอมรับกับสิ่งที่ผมสร้างขึ้น

“โอ๊ย!”

“นี่นาย  เป็นไงบ้าง  ตายหรือยัง”

“เออ...ผม..ไม่เป็น...ไรมาก..หรอกครับ”

“แน่ใจนะ”

“อืม”

“งั้นชั้นไปนะ  แล้วทีหลังอย่าไปมีเรื่องกับพวกนั้นอีกหละ”

เธอเดินจากไป  แต่ความมั่นใจเต็มเปี่ยมของเธอเมื่อสักครู่ยังคงตราตรึงอยูในใจของผม  เธอเป็นผู้หญิงที่ดูเหมือนผู้ชาย  แต่เธอก็พอใจในสิ่งที่เธอเป็น  ผิดกับผม  ผมเป็นผู้ชายซะเปล่า  แต่แลอดระยะเวลาที่ผ่านมาผมไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยสักนิด  มันทำให้ผมไม่มีความสุขเลย เพียงแค่เสียงรอบข้างเท่านั้น  ถ้าเราไม่เป็นอย่างที่เขาพูดแล้วผมจะไปใส่ใจทำไม  ถึงผมจะเหมือนผู้หญิง  แต่ก็ไม่ได้เหมือนบนหัวใคร  ต่อไปนี่ผมจะดำเนินชีวิตต่อไปตามอย่างที่เป็นตัวของผมเองจริง ๆ  ผู้หญิงคนนั้นทำให้ผมคิดได้  เพียงประโยคเดียวที่เธอพูดออกมาพร้อมกับแววตาที่มุ่งมั่นของเธอทำให้ผมรูว่า  ตัวเราเองเท่านั้นที่จะกำหนดชีวิตของตัวเราเอง

“ถึงเป็นทอมแล้วไง   กรูไปเป็นทอมบนหัวเมิงเหรอ”

“ขอบคุณนะรับ.....นางฟ้าของผม”

ปล.  “ตัวเองเท่านั้นที่จำกำหนดชีวิตของตัวเอง  จงพอใจในสิ่งที่ตัวเองมี แล้วชีวิตจะมีความสุข”